4 de diciembre de 2012

Como el tiempo


                                                                               Como el tiempo...

                                                                               Hoy, estoy como el tiempo,

                                                                               me quedo al asilo de mis pensamientos,

                                                                               me hundo en los ecos de tu risa,

                                                                               navego por tu nocturna mirada,

                                                                               escucho a ciegas canciones que me invitan,

                                                                               entre otras cosas,

                         a fundirme entre tus brazos.

                         Bésame ahora que hay tiempo,

                         cruel reloj que nunca para,

                         me exige abandonar tus manos diestras

                         y pronto añorar tu boca templada.

                                                                               Bésame ahora que hay tiempo y abrázame,

                                                                               que no me vaya.




No sabéis lo que es... (bueno si que lo sabéis) Me refiero a necesitar a alguien tanto que el tiempo parezca estar detenido si no estás a su lado... Así me sentí cuando escribía este poema...

No hay comentarios:

Publicar un comentario